 |
|
ilhan irem
gün gelip de, ilhan irem hakkında bir yazı yazacağıma inanamazdım ama işte şekil A.. 8)
bugün sabah kalktığımda / evden çıktığımda / okula gelirken tatsızdım biraz. kahvaltımı yapmak için arada sırada gittiğim, odtü çarşı’nın alt katındaki, özsüt’ün yanındaki mantı evi’ne girdim (zaten özsüt ile ortak işletilmekte). bazı sabahlar burada omlet yiyorum, yanına da portakal suyu, çay. omleti çok güzel oluyor. bir yandan kahvaltımı yapıyor, bir yandan da makale için dün çizdiğim akış diyagramını inceliyordum ki, arka planda çalmakta olan ilhan irem’i fark ettim. önce bilmediğim bir şarkı söyledi, ardından da -tabii ki- ‘hayır, ben değilim, ben olamam yanındaki.. hayır, ben değilim yanıbaşındaki, öylesine dopdoluyken bugün gözlerim, nasıl da gülmüşüm o resimdeki gibi..’ ilhan irem’e özel bir düşkünlüğüm yoktur ama tahminimce her insanda olduğu gibi, bende de güzel, buruk, naif duygular uyandırır.. sabahki burukluğum giderek geçti, hatta tabağımdaki domateslerin tadını beğenmemin sebebinin, domatesleri kesen bıçağın muhtemelen öncesinde sarmısak kesiminde de kullanıldığını ve bu yüzden domateslerin üzerine sarmısak tadı yerleşmesi olduğunu bile fark edebildim (çok cezmi ersöz gördüm kendimi 8).
neyse, demem odur ki, güzel bir kahvaltının ve arka planda giden bir ilhan irem şarkısının geçiremeyeceği burukluk yoktur.
haydar ergülen, geçen hafta güzel bir ilhan irem yazısı yazmıştı, onu da buradan okuyabilirsiniz..
the smiths: and if a double decker bus / crashes into us..
to die by your side, is such a heavenly way to die..
The Smiths – There is a light that never goes out
sabah evden geç çıktım, bengü ile bir güzel kahvaltı ettik, kahvaltı sırasında da, aslında cts kahvaltı geleneklerimizden olan NTV Arka Sayfa programını bilgisayardan izledik. program gene çok güzeldi (bu hafta misafir olarak Yiğit Özgür ve Erdil Yaşaroğlu çıktı), kapatırken de smiths’den Girlfriend in a Coma’yı çaldılar, Smiths’im geldi fena halde, evden çıkmadan evvel cd’yi kaptım, şimdi de güzel güzel dinlemelerdeyim..
Morrissey’in son albümünü o kadar beğenmemiştim, ne varsa eskilerde var. (Shyness is nice but shyness can stop you from doing all the things in life you’d like to.. 8)
ne diyebilirim ki,
ask me I won’t say no how can I..
kara kule – kötü haber
çizgi roman severim ama çooook uzun bir zamandır okuyup da sevdiğim bir Marvel olmadı. ortaokuldayken yoğun bir şekilde örümcek adam tüketirdim, keza fantastik dörtlü ve conan. ama ortaokuldayken. sonra DC’nin Vertigo serisi (tüm o grant morrison’lar, alan moore’lar, hellblazer, preacher..) ile tanıştım (lisede değil ama, yıllar sonra). America’s Best Comics (The League of Extraordinary Gentlemen), Dark Horse (Frank Miller’lar) filan derken, daha çok “indie” (aferin DC’ye) takılmaya başladım. gelelim bugünkü kötü haberimize:
Stan Lee’yi de sevmem (Kevin Smith demeyin bana, onun yeri ayrı, o başka Marvel için -de- çalışsa da.)
yüksek yüksek tepelere kule yapmasınlar..
dün gece wolves of calla da bitti sonunda. “Sonunda” yazınca, sanki kurtulduğuma sevinmişim gibi oldu ama doğrusu, bu kitaba diğer kitaplardan daha zor bir şekilde ısınmıştım. önyargılar meselesi. neyse, bir kere sarınca, gerisi hızla aktı gitti bitti.
arka planda tori amos’tan precious things gitmelerde, canlı bir versiyonu (to venus & back). introdan bir müddet sonra, artık şarkı bariz bir şekilde çalınmaya başladıktan yaklaşık bir dakika sonra o konser kayıtlarından çok iyi tanıdığımız bir çığlık yükseliyor, “a-ha, ben biliyorum bu şarkıyı” çığlığı. ben de tam bu noktada dumura uğruyorum: sevdiğin bir şarkıcının konserine gelmişsin, e güzelim senin şarkıyı daha ilk notada bilmen gerekir. dikkat edin, neredeyse bütün konser kayıtlarında bunu görebilirsiniz. bilinçli olarak albüme aktarırken seyirci sesini mi kaydırıyorlar acaba? 8) olmuyor, olmuyor, cık cık cık.. hande bir de kendine grumpy diyordu, görün bakın kim daha grumpy 8) bu arada, grumpy old men’de genellikle aynı açı ve aynı kıyafetler oluyor. tahminimce, bunları bir kerede konuşturmuşlar 2-3 gün boyunca, amcalar bütün içlerini boşaltmışlar, sonra o çekimlerden cut/copy/paste kardeşleri çağırmışlar.. 8) iki hafta kadar evvel, filmlerini pek bir sevdiğimiz Richard Curtis amcanın son filmi The Girl in the Café‘sini seyrettik, hem ne güzel, Bill Nighy de oynuyordu, onu da çok severiz, ederiz. Film beklentilerimize uygun olarak başladı, Bill Nighy nefis bir oyun çıkartıyordu da, film beklentilerimize 180 derecelik bir açı koyarak ilerledi, mesajlar verdi bize, dünya barışı, afrika’daki açlar, kardeşlik.. olmadı yani. evet, bildiniz, kötüyüz biss, değerlimisssiii pise verinssss!