Yanılmıyorsam Pınar Kür'ün 'Bir Deli Ağaç'ında (daha burda yanılmıyorsam dedim, artık gerisini sen düşün), bir hikayede "tekdüzelik insanı uyuzlaştırır, üstelik insan bu durumu huzur zanneder, iyice içine gömülür" gibi bir cümlesi vardı. Tabii o çok güzel yazmıştı, ben iki saattir düşünüyorum, ancak bu kadar hatırlayabildim. Kahverengi defterim kimbilir nerede, cümleyi de hatırlamam mümkün değil, halbuki çok uygundu şimdi sana yazmak için. Neyse, bulabilir misin oralarda, bulsan da hoşuna gider de okur musun bilmiyorum. Bir çift vardı, işe giden bir kadınla karşılaşıyorlardı her gün, kadın her gün için belli bir kıyafet giyiyordu her zaman; galiba o hikayedeydi ama ben de okuyalı on sene oldu, zorlamanın alemi yok..

şimdi efendim, ben nedense gerçekten de umudunu yitirmiş birini göremiyorum burda. ama umudunu yitirmese de, umut ettigi şeyi elde etmek adına çaba göstermekten çekinen, yorgun, isteksiz biri var sanki.. aslında haksiz da degil, cunku kararlı bir duygu da degil bu mutluluk (gerci sen yok diyosun da bence var), yani belli olmuyor ne kadar surecegi filan. ama ne biliyim, ben belki de uzun süren huzursuzluk dönemlerimin ardından, huzuru buldugum bir kaç kırıntıyı mutluluk diye isimlendiriyorumdur. neyse ne.. ben ozellikle de guneş ışınlarının beni terletmeyeçalıştıgı, ama etrafın ısısının rahatsız etmeyecek kadar düşükoldugu, kampus girişi - fakülte yolunda, eger aciliyet teşkil eden herhangi bir sorumlulugumu yerine getirmemişlik etmediysem, mutluyum çogunlukla.. bak tango yaparken çok huzurlu oluyorum mesela. ama o yolda mutluyum. yok benim buralarda olmam lazım herhalde. mutlulugumla huzurumu da ayırt edebiliyomuşum sanki.. neyse buraya bu kadari kafi şimdilik.