"Sadece dert ehli olanlar unutmak için içer," dedi sol gözüne perde inmiş bir marinel. "Züppenin hoppanın teki deyip geçiyoruz. Fakat kaptanın ne gibi dertleri olduğunu hiç bilmiyoruz. Gemide kimseye pek zararı dokunmadı ama bana kalırsa Diyavol uzun zaman önce bir günah işlemiş ve pişmanlık çekiyor. İçmesinin sebebi de bu: Unutmak."

Göbelez Baba, "Zengin de ondan!" dedi, "Vicdan azabı zenginlere mahsus bir acı olmalı. Kırılan bir kolun, kesilen bir bacağın, oyulan bir gözün acısı hakkında en ufak bir fikirleri olmadığı için sadece vicdan acısı çekerler. Eh! Haklılar da! Çünkü acı çekmek, insanın ihtiyaçlarından biri. Hele kalkıp bir de günah işlemişsen! Cennette olsan da bu ihtiyacı gidermek istersin".

"Çevresinde büyük kalabalıkların toplandığını görmekle, dünyanın gidişatını kavramaya çalışırken bu kadar çok insansal işleri omuzlarına almakla bu umutsuz kişi kendini unutur, kutsal ismini unutur, artık kendine inanmaya cesaret edemez ve kendi olmayı çok güç bir olay görür ve diğerlerine benzemeyi, bir taklitçi, yığın içinde kaybolan bir numara olmayı daha basit ve güvenli bulur."

"(...) Bir insan mükemmel bir biçimde görünürde insani, geçici bir yaşam sürebilir, başkalarını övgüleri ile şerefe, itibara ve dünyasal tüm amaçların ele geçirilmesine doğru yol alabilir. Çünkü yüzyılımız [1800'ler] (...) söylendiği gibi başarıya ulaşmış insanlarından, önceden öyle olacakları görülen artistlerden, vb.'den oluşmuştur, bunların isimleri belki tarihe geçecektir, ama gerçekten kendileri mi idiler? Hayır, tinsel [ruhsal] olarak, ben'leri; her şeyi tehlikeye atacak ben'leri, Tanrı karışında mutlak olarak ben'leri yoktu... ne kadar bencil olsalar da ben'leri yoktu."