"Çevresinde büyük kalabalıkların toplandığını görmekle, dünyanın gidişatını kavramaya çalışırken bu kadar çok insansal işleri omuzlarına almakla bu umutsuz kişi kendini unutur, kutsal ismini unutur, artık kendine inanmaya cesaret edemez ve kendi olmayı çok güç bir olay görür ve diğerlerine benzemeyi, bir taklitçi, yığın içinde kaybolan bir numara olmayı daha basit ve güvenli bulur."

"(...) Bir insan mükemmel bir biçimde görünürde insani, geçici bir yaşam sürebilir, başkalarını övgüleri ile şerefe, itibara ve dünyasal tüm amaçların ele geçirilmesine doğru yol alabilir. Çünkü yüzyılımız [1800'ler] (...) söylendiği gibi başarıya ulaşmış insanlarından, önceden öyle olacakları görülen artistlerden, vb.'den oluşmuştur, bunların isimleri belki tarihe geçecektir, ama gerçekten kendileri mi idiler? Hayır, tinsel [ruhsal] olarak, ben'leri; her şeyi tehlikeye atacak ben'leri, Tanrı karışında mutlak olarak ben'leri yoktu... ne kadar bencil olsalar da ben'leri yoktu."