Türkiye’de beklediğimden çok daha iyi vakit geçirdik. Hemen her şey güzel geçince, insanın (ben insanın) farkına vardığı, hatırladığı, düşündüğü hemen her kısmı değil de, onun kapsamadığı o birkaç şey oluyor.
FKK. FKK ile niyeyse hep yalnız görüşecekmişim gibi düşünüyordum, yani eşler, çocuklar olmadan, niyeyse. Niyeyse bu niyeyseyi bir türlü çözemedim. FKK ile tanıştığımızda hakikaten gençtik, dünyalar bizimdi. Ya çok trajik kokuyor böyle yazıya dökünce ama galiba böyle “aile ziyareti” yapmayı kabul edemedim içimde bir yerlerde. Yoksa dünya(lar) bir yana, FKK bir yana, her daim. Ahh! FKK. Huysuzluk ediyorum yoksa ben benim hala, o o… Gerçi eskiden de biraz böyleydi; buluşur buluşmaz konuşamazdım onunla, açılmam zaman alırdı, belki de durum aynıdır sadece gavurun tabiri ile kolossal boyutlara ulaşmışımdır. Bir sonraki gidişimde, ailecek, inşallah.