Kategori: Genel / Hayat-Memat

Cuma günü Tolga geldi bize, matematik programları üzerine bir seminer verdi, bahsettiği programlardan birinin adı "SchoonSchip" idi, "Hollandaca’da ‘Temiz Gemi’ demekmiş" dedi ama şoonşip gibi söyledi, ben de her zamanki çok bilmişliğimle onun aslında "suğğğhkunshğğkip" olduğunu söyledim, o sesleri çıkardım (o sesleri bir de $izoSuru #1‘de, Schradinova, Schiphol ve Scheveningen’den bahsederken çıkartıyorum, çok merak ederseniz..) işte, yine o $izoSuru’da da bahsettiğim üzere, vaktiyle, İkinci Dünya Savaşı’nda bu kelimeleri/sesleri Almanları Hollandalılar’dan ayırt etmek için kullanmışlar, hatta bu tür ayırıcı kelimelerin bir adı da vardı, bakayım, söylerim demiştim Tolga’ya, şimdi aklıma geldi, baktım aradım buldum ama öyle neşeli şeyler değil, sonunda hep birileri birilerini öldürüyor. Shibboleth deniyormuş, aman hemen gidin bakın.

Bir süredir ilginç bir ruh haline geçtim: dünyanın, durumların nasıl olursa olsun mutlu/tatminkar ol(a)mayacağımı anladığımdan beridir, ruh halimde epey bir gelişme oldu (iyiye doğru). Amerikan filmlerinde vardır ya (var mıdır emin olamadım ama sanki olabilir gibi geldi): hani dünyanın sonu gelmiştir, herkes koşturur, yangınlar, bağırışlar çağırışlar ama bir adam bahçesinde şezlongunu açmış, sakince oturmakta, sözgelimi birasını yudumlamaktadır – hiçbir şey umrunda değildir, vurdumduymazlıktan değil, boşvermişlikten (bu ikisi arasındaki fark kritik). Hani Groundhog Day’desiniz diyelim, artık 10000. gününüz, artık biliyorsunuz ki, ne yaparsanız yapın, hiçbir şey değişmeyecek, ertesi sabah yine reseti yemiş olacak bütün evren, işte öyle bir boşvermişlik. Ya da sizin gençliğinizde olduğunuz o aşırı duyarlı hiçbir işe yaramaz dünyayı kurtarmaya istekli kişiliğinizi bugünün gençlerinde görüyorsunuz, ne deseniz boş (ya da işi daha da trajikleştirelim: gene bir gün zaman makinanıza binmişsiniz, 20 sene önceki halinizi karşınıza almışsınız, "boşuna takma bu kadar" diyorsunuz, "bir işe yaramıyor, olan sana oluyor" ama o "hayır" diyor, "ben yapabilirim/olabilirim" ne söyleseniz boş, siz de bir noktadan sonra şezlongunuzu açıyorsunuz, biranızı elinize alıyorsunuz, dünyanın sonunu getiriyorsunuz.. Ben daha o adam olamadım, o adam kim derseniz, biliyorum, Kurt Vonnegut Jr. dünyanın en içli ve en boşvermiş adamı (ben Emir’i özledim).

Bu aralar okuyasım epey azalmıştı, ne entel dantel, ne SFF, hiçbir şeyi okumak gelmiyordu içimden, dün kütüphaneye film almak için gittim yine (birkaç haftadır film noir’ları seyrediyorum: The Big Sleep, Strangers on a Train, The Lady Vanishes, Maltese Falcon, Lady from Shanghai…), aklıma geldi, raflarda dolanayım dedim, bakayım ne bulacağım. Seneler evvel Moby Dick’e başlamıştım (çünkü Bera demişti ki "müthiş bir kitap!") ve kısa bir süre sonra da bayıp bırakmıştım, bu sefer Türkçe’sini deneyeyim dedim, hem de Sabahattin Eyüboğlu ile Mina Urgan çevirmişler, daha ne olsun!, işte onu aldım, sonra Breakfast of the Champions’ı gördüm, Kurt Vonnegut’u okumuşluğum vardı (Slaughterhouse #5, işte bir de geçen günlerdeki şu mezuniyet konuşmalarının derlendiği "If this isn’t nice, what is?") şöyle bir bakadurdum da kipat böyle su gibi geldi, ne kadar çok sevdim, okuyorum hala, çok severek okuyorum.

Neyse, bugünlük yeter. Bir de Çağlar geçen gün (bugün?) bir tweet atmış, "bu sabahki halim" tanımı ile, çooook uzun zamandır bu kadar hoşuma giden, beni sevindiren bir şey olmamıştı, ben de sizinle paylaşayım istedim. (boyutu 16MB imiş, indirebilen var, indiremeyen var, ayıp olmasın, buraya bağlantısını koyayım, isteyen gidip baksın: oyuncak kurdelesiyle neşe içinde oynayan bir fil yavrusu).

Ben gider.

(Emir’in imzasıydı bu da bir ara HiTNet’te – ya da bir yazısının altına mı koymuştu, işte öyle bir şey, ra ra rampam tara tara ra…)

Internet’te bir yere kadar benzer minvalde olan vakalara "faith in humanity restored" diyorlar ya, yok aslında öyle bir şey ama naiflik bizde kalsın. Pek bir akademisyen odamda birkaç fotoğraf var: bir tanesi hüsniya’nın fotoğrafı, hüsniya benim rahmetli anneannem, en sevdiğim insanlardandı. Japonların bir geleneği var, ölülerine bir resim, bir çan ve bir de tütsüden ibaret küçük bir köşe yapıyorlar, akıllarına geldiğinde, onları andıklarında çanı ufacık çalıp, çok da isterlerse tütsüyü de yakıp, onları düşünüyorlar. Biz Japon değiliz (henüz), o yüzden fatiha. Diğer resim Miranda July’ın. Sonra duvarda Nerea ile Barış’ın gönderdiği kartlar, sevdiğim insanların bir kısmının fotoğrafları var. Dolabımın kapağının üstünde ise Paola de Grenet’in "Yo Solo / Nuria"sı ile Joel Meyerowitz’in "Times Square"i duruyor (ikisinden de benzer bir vesileyle daha evvelden bahsetmiş idim).

Ne diyecektim, evet, dün değil evvelsi gün Bahar, Ulaş (@_Slow_Loris_) adlı bir arkadaşın bir tivitini "favlamış" idi, bir güzel resim daha gördüm, mutlu oldum, şöyle bir resim idi:

Ne kadar güzel bir resim, öyle değil mi? Hem, hikayesi de var ("filmi" de yoldaymış ve Nicole Kidman – ben de iki gün evvel haberdar olduğum bir insanın üzerinden hemen de sahipleniveriyorum… 8P)

Bir de geçen hafta beni en çok mutlu eden olay sanıyorum ki ODTÜ’deki hoşçakal partisinde öğrencim Gizem’in -benim için sürpriz- katılımı idi (hem de börek de yapıp getirmişti!). Öğrencilerden/arkadaşlardan yana ne mutlu ki hep çok ama çok şanslı oldum.

Pespembe bir toz, Emre Sandoz. Dünya kötü bir yer. (daha ağır bir şeyler yazmıştım aslında ama o kadar yaz yaz bu girişe sonra bu ne perhiz-lahana turşu diyalektiği, değil mi efendim..)

Başlık "La Buena Vida"nın Que nos va a pasar şarkısından: A. Kadir’in "Başımıza gelen bütün bu şeyler / dünyada hiç olmamaktan daha iyi…" şiirinden, Ezgi’nin Günlüğü’nün Olur biter şarkısından daha iyi şüphesiz (ilk o aklıma gelmişti de, mevcut haleti ruhiyemi düşünüp, pozitif olanda karar kıldım). Daha güzel aslında "başımızdan geçecek şeyler" demek, hem gelecek, hem geçecek, ikisi bir arada. Gözde bana Violeta Parra’nın – Gracias a la vida‘sını tavsiye etmişti de, ben de La Buena Vida ile karşılık verdim. Başımdan neler geçecek, boşverin şimdi, şu bir haftayı (3-4 gününü) anlatayım ben size…

Çarşamba akşamları ODTÜ’de en sevdiğim öğrencilerle/arkadaşlarla toplanıp, ağırlıklı olarak DFT konuşuyoruz, işte çarşamba akşamı dersten sonra laptop’ı ("delafe") çantama koydum, çantamı iskemleden düşürdüm, hatta Nazan’la konuşuyorduk o sırada, o kaygılandı, ben kaygılanmadım, "çantada bir şey olmaz, sık sık başına geliyor, merak etmeyin.." dedim. Akşam eve geldim, çantada bir şey olmuş, ekranı çatlamış ama -neyse ki- sisteme başkaca bir şey olmamış.

Laptop’unuzun ekranı kırıldığında şöyle bir deyiş var: "ekranı yaptırmak hemen hemen yenisini almayla aynı fiyata geliyor.." doğrudur büyük ihtimalle, içim epey karardı. Ertesi gün (perşembe) yine sabahtan ODTÜ’ye gittim elimde akşamdan yaptığım bir "paşa dolusu" kısır ve Bengü’nün nefis keki. Ayşegül de bizim buralara taşınmış, o da kurabiyelerle bindi ileriden. Bu noktada tabii "niye ki?" kısmını açıklamak lazım gelir:

işte niyesi bu… 2 Şubat’tan bu yana Hacettepe’de resmen "YardDoçDr" olarak görev yapmaktayım. 27 Şubat’ta Hacettepe’de "Hoşgeldik" partisi vardı (3 YardDoç başladık), 5 Mart’ta da ODTÜ ile hem ilişiğimi kestim (şerif yıldızım, tabancam ve "007" imtiyaz sertifikam), hem de işte arkadaş, hoca ve öğrencilerle bir araya gelip vedalaştık. Kırık bir monitörle başladığım o gün ayrıca iki bankamatik kartımı kaybedip sonradan birini bulup, diğerinin haberini aldım; partiden önce Cem’le 40 tabak almıştık, tabaklar bitince, ben de hem biraz hava alayım (kendi partilerimden kaçmamla ünlüyümdür 8), hem de kartı en son markette kullanmıştım, acaba orada buldular mı diye, Cem’le tekrardan gittik, 30 tabak daha aldım, kasada kuyruk vardı ve ben döndüğümde aradan epey vakit geçmişti 8). Toplu resimler çektirdik, sonrasında arkadaşlarla demlenmeye başladık derken saat iki oldu – üçte Ankara Üniversitesi’nde bir hoca ile görüşmem olduğundan sağolsun Sibel patlıcan moru arabasıyla beni metroya bıraktı, elimde kocaman bir buket çiçek, metroda ilgi odağı olduğum halde Beşevler’e gittim, hocayla da yeni tanışacağız, odasına girdim, tabii doğal olarak önce bukete sonra bana biraz şüpheyle baktı ama ben "hemen çiçeğin benim değerlimisss olduğunu, asla vermeyeceğimi, gollum! gollum!" bir şeyler söyledim (ilk izlenimler önemlidir ama dürüstlük daha önemlidir, öyle değil mi!). Güzel bir tanışma, görüşme geçti, inşallah devamı da gelir.

Oradan tekrar metro, bu sefer Kızılay’a geldim, Bengü’nün çıkışına yetişeyim diye hızlı hızlı ilerliyorum (bu arada telefonum da şarjsızlıktan kapanmış durumda). Yolun üstünde kayıp bankamatiğin bankasını görünce, hızla içeri girdim, "bireysel müşteri temsilcisi" için bir bilet aldım, beklerken gişenin boş olduğunu görüp, oraya hamle yaptım. Gişedeki kızcağız beni o halimle görünce biraz şaşırdı ama zaten o sırada bankadaki gerek çalışanlar gerekse bekleyen müşteriler bir anda sessizleşmiş, pür dikkat kesilmişlerdi ("ya da bana öyle geliyordu" diyebilirim ama öyleydi). Bütün gözler üzerimdeydi. O sırada arkamdan bir bey: "pardon beyefendi, benim numaram yandı…" dedi, ben de elimde buketle ve bütün telaşım ve ciddiyetimle özür dileyip, bankoyu boş gördüğüm için fırsattan istifade yanaştığımı, "çok önemli bir işim" (bendeki anlamıyla "kayıp kartımı iptal ettirmek", herhangi bir normal insandaki yansımasıyla "evlilik teklif etmek") olduğunu belirttim. O bey de sağolsun -benim o sırada hiçbir şekilde anlam veremediğim, ama aslında apaçık olan bir nedenle- bir anda yumuşadı, yüzü güldü, "canım arkadaşım, sen yeter ki mutlu ol, ben seni beklerim tabii ki, sen işini hallet!.." dedi. Sonra işte ben gişedeki bayana derdimi anlatınca bütün gizem çözüldü, gerilim bitti, iş ortaya çıktı çok güldük (sırasını kaptığım iyi kalpli bey hariç, o tabii mahcup olup, kızdı haklı olarak). Kartımı iptal ettirdim (yok, kimse çekim yapmamış — zaten kartımın kaybolduğunun da onu kampüste bulan kişinin ODTÜ facebook grubunda yaptığı duyuruyu gören Evren’in beni haberdar etmesiyle fark etmiştim / bu arada diğer kayıp olan kart da kırk kere deliler gibi kontrol ettiğim cüzdanımdan (market yolunda) 41. aramada ortaya çıktı), gişedeki bayanlara "göz hakkı" olarak birer dal çiçek koparıp verdim ve hikayenin bu kısmını burada bitirdim.

Cumartesi sabah Ece’nin korosu var, onu götürdüm, eve döndüm, bu yaza bir yaz okulu düzenliyoruz, onun yazışmaları ile uğraştım biraz (laptop’u televizyona bağlamak suretiyle). Ece’yi aldım, bunları bu girişe başladığımın ertesi günü yazıyorum ve şimdi hatırlamıyorum sonra ne yaptığımızı (Bengü’ye sorar, bir sürü şeyi öğrenir/hatırlar).. VAIO yetkili servisi haftasonu telefonlara kapalıydı, başka bir servis buldum internetten, aradım sordum, Öveçler’de imiş, "getirin bir bakalım" dediler, pika dedim. Sonrasında Bengü gittiği yerden geldi, yola koyulduk, Mügeler’le nicedir görüşememiştik (yukarıda yazmış mıyım, Hacettepe’nin ilanını bana ilk Müge görüp söylemişti, taa o zamandır), akşam onlara misafirliğe gidecektik, Ece’yi, kendi isteği üzerine Onur’la oynaması için önceden Mügeler’e bırakıp yola devam ettik, teknik servisi bulduk, girdik, ellerinde sisteme uygun monitör varmış, "yarım/bir saate takarız" dediler, fiyatı söylediler (laptop fiyatının 10’da biri civarı (haydi 8’de biri olsun)), tamam dedik, arabaya atladık tekrardan, ODTÜ’ye gittik (şerif rozetimi perşembe teslim ettiğimden, ve Hacettepe’ye diğer kapıdan çıkıp gideceğimizden kelli, biraz "non-personnel library card"ımla numara çekip kapıyı açtırdım güvenliğe. Bölüme geldik, arka kapı tabii kapalıydı, kartım yoktu, manyetik yapamadım, sağolsun Serdar sigara molasına çıkmıştı da, o açtı kapıyı, yukarı çıktık, aldık birkaç bir şey, aşağı indik, kapı yine kapalıydı, yukarı çıktık, Yüksek Enerji Lab’ındaki arkadaşlardan rica ettik, bizle indi, kapıyı açtı, o da sağolsun. Hacettepe’ye vakit kalmamıştı (teknik servis kapanacaktı, geç olacaktı), biz de orayı yarına (pazar) bırakıp doğruca servise yollandık, gösterdiler bilgisayarı, yes orrayt (sonuçta taktıkları halis Sony monitör değil, OEM tabii ki ama iş görüyor mu, görüyor, hem göz alışınca gönül katlanır, hem de laptop geri geldi yahu! Yeeeey!), laptop’ı da yüklendik, arabanın bagajı elektronik ekipman dolu, go go go… Mügeler’de güzel bir akşam geçirdik, eve döndük, eve bir şeyler çıkardım arabadan, ertesi gün yine yüklendik, Ece yine gelmek istemedi, onu dedesine bıraktık, biz Hacettepe’ye gittik, ofise çıkardık eşyaları Bengü’yle (manyetik kapılar kilitli olsaydı açabilecektim bu sefer ama açıklardı zaten). Sonra hava çok güzeldi, dolaşalım dedik, çıktık, şu gölün, ormanın içinden geçtik, biraz keşif yaptık, hoşumuza gitti ama Vadi Restaurant haftasonları kapalıymış, geçen gün derste öğrencilere sormuştum "misafir nereye götürülür?" diye de, "Parlar var hocam" deyip tarif etmişlerdi, "ODTÜ’nün Çatı’sı gibidir ama daha iyidir…" meğer bu Parlar da "bizim" Parlar Vakfı’nın Parlar’ı imiş, gittik, ben yaşlanmışım, biraz huysuzlandım ama yedik güzelce, sonra eve döndük. Sonra haftasonu bitti. Hacettepe, hoşgeldim. (Childe Roland to the Tower came…)