Kategori: Genel / Hayat-Memat

Uzun bir yol, uzun bir yürüyüş…

Orta hazırlıktaydım sanırım, öyle değilse orta bir. İngilizce derslerinin birinde bir şiir okumuştuk: her akşam yatmadan evvel televizyondaki hayran olduğu spikere iyi geceler diyen, onunla dertleşen bir yaşlı kadının hakkındaydı. Sonunda kadın ölüyordu ama o dert ortağı spiker cenazesine bile gelmiyordu. O şiiri bir ara (post internet) yoğun bir şekilde aramıştım da bulamamıştım. Dün bir de bunu yazacaktım.

Uzun uzun yürümek istiyorum (Ben seni uzun bir yolda yürürken gördüm müydü hiç.). Yürürken müzik dinlerim genellikle, yürüyüşün başında bölük pörçük bir şeyler düşünüyor olsam da, kısa bir süre sonra kafam dingin bir alana varıverir, belki rahatlarım. Düşünecek pek bir şeylerim de yok aslına bakarsanız, sıkıntım da. Durumumu özetleyen bir tanım olarak "Araf" akla geliyor (bugün Hande ile "Purgatory" ile "Limbo"nun arasındaki farkı, Türkçe’deki karşılıklarını konuştuk).

Gelmiş gibi hissetmiyorum, kalmış gibi de değilim. Neredeyim?

Comida Despedida – 12/12/2012



İyice arabeske kaçacak ama sabahtan beri kafamda çalıp duran şarkı Lady’nin yorumuyla "Every time we say goodbye / I die a little…" (zaten bunun yanına bir de 2046’nın soundtrack’ini götürmüştüm)

Buralar…

 Hesapta, bir ay kadar önce, "Şimdi neredeler – maziden gelenler" benzeri bir başlıkla son 2 ay içinde yaşadığımız epey bir değişikliği aktaracaktım, olmadı. İnsanın yazacak çok şeyi olunca yazmak daha bir zorlaşıyor mudur, nedir. Özetle: "Burada"yız artık.

Bugün biraz kırık gibiydim, sabah servisle okula giderken "yıllar boyu onu hayal etti, bekledi. Oysa hiç gelmedi." gibi bir cümle belirdi aklımda pencereden bakarken. Murathan Mungan’ın "Kırk Oda"sında vardı böyle bir hikaye sanırım ("O ayakkabı Külkedisi’nin de ayağına olmadı. Yarın diye bir şey yoktu." diye biter). Bir de makas hikayesi (altın makas olan değil de, tren raylarındaki makasa dair olan hikaye). Kırk Oda’yı en son okuyalı kaç yıl oldu? 20? Bazı şeyler kalıyor ama.

Mutsuz değilim aslına bakarsanız (ey kâri!), keyifsiz bile sayılmam. Beklediğimiz bir şeyler var, an itibarı ile de işler yolunda gidiyor, tünelin ucunda ışık ve diğer metaforlar var.

Neyse, yazarım uzun uzun elbet. $izoSuru – Kırmızı’da dediğim gibi: Aslında bu bir üçleme olacak, peş peşe hazırlamayı düşünüyorum, listeler de hazır. ("Eskişehirli bir tüccar vardı. Var mıydı?..") Sular seller gibi yazacağım. Evet.

Comida Despedida – 12/12/2012

 

İnsan mantıksızca özler mi? İnsan başka türlü özleyebilir mi ki?

 

Espanyol vandalizmi

 Bizim sokak, sizinkinden yoğun olmasın ama, hakikaten çok yoğundur. Vızır vızır arabalar anlamında değil: yakınlarda bir otoparkın olmamasından ötürü (bu sorunu çözmek için, yüzeyin üst kısmında kalan kısımları kültür merkezi olacak şekilde 2 yıldır katlı otopark yapılmakta), sokağımıza giren arabaların %90’ı işbu hal ve ahval uyarınca, misafirliğe değil, yol üzerinde olduğundan hiç değil, bilakis "bir umut bir park yeri bulurum" ümidiyle çevirirler direksiyonlarını. Abartmıyorum (hem de hiç abartmıyorum), kaldırımın kıyısındaki olur da boşalan bir park yeri olduğunda diğer "devriye gezen" arabalar kilometrelerce ötelerden kan kokusu alan köpek balıkları gibi (şimdi böyle yazınca kötü bir şey gibi oldu ama değil aslında, sadece hayret verici) hemencecik gelir, bir dakika içinde doldururlar o boşalan yeri.

Bugün, sabahtan, çok uzun yoldan arabalı bir ziyaretçi bekliyorduk, işimiz vardı, evin yakınına park etmesi gerekiyordu. Ben de sabah 7.30’da uyandığım gibi, "kar yağmış mı?" diye pencereye koşan çocuklar gibi (bugün buradaki havanın maşallahı vardı bu arada, kar örneğini vermeme bakmayın, akşemleyin 25 derece C’de misler gibi güneş sefası yaptık), erkenden işe çıkıp da olur a park için ayrılmış yerleden boşalmış olan vardır heyecanı ile pencereye koştum, gerçekten de, hem de tam bizim apartmanın girişi hizasında müthiş bir yer vardı. İki-üç gündür teorik olarak işi en sürekli kafamda tarttığımdan, hazırlıklıydım: Ece’nin IKEA’dan aldığımız yazı tahtasını (MÅLA – bu arada, resim/bağlantı ararken gördüm ki, Amerika’da 15$, burada 20€, Türkiye’de ise 60TL!! – off yahu!) kaptığım gibi, bir cebimde tebeşir, diğerinde beyaz tahta markörü sokağa fırladım, yazacağım açıklama da kafamda hazırdı:
15/11/2012
¡RESERVADO
PARA
MUDANZA!
(Hasta a las 11)
-Adres-
yani, Türkçesiyle söyleyecek olursak, nakliyat sebebiyle (saat 11’e kadar) ayrılmıştır. Adresi vermemin sebebi de, mesaja ciddiyet kazandırmak. Ben bu tahtayı ilgili boşluğa yerleştirdim yerleştirmesine de, gözüm sürekli pencerede, birileri ha değiştirdi, ha değiştirecek, bir yana itip düt dütlerini park edecekler, ben de olmayan tartışma İspanyolca’mla (İspanyolcam olsa da biraz, tartışma İspanyolcam demek istediğim yok manasında), gak guk edeceğim (geçen Ece’yi okula ben götürmüştüm, bahçede beklerlerken baktım bir bully – ne ki bunun Türkçesi, "zorba" mı?- bir başka çocuğu sıkıştırıyor (gelir gelmez Ece’yi korkutmuş, oradan bir küçük çocuğun pantolonunu indirmeye çalışmış, ben yanına varınca da kaçıp gitmişti o sabahın öncesinde). Tuttum çocuğu omzundan, göz kilitlemesi yaptım, "bırak onu!" diye sertçe söyledim ("¡dejala!") o da tırstı tabii, karşısında sakallı bir tip (İspanya’da (Bask’ta?) sakal pek görülen bir oluşum değil), saçlar da koyverilmiş nicedir (en son Türkiye’de kestirmiştim), korkutucu olmasa da "tekinsiz" bir adam size "bırak onu!" diyor sonuçta sertçe. Anlayacağınız o ilk izlenimde karizmayı kurdum, mesajı veriverdim, çocuk "kem küm ama…" filan bir şeyler diyor (ne dediğini anlayacak seviyede bilmiyorum da dili, o yüzden aslında) sonra çocuğa Türk usulü bir  "bir daha görmeyeceğim!" taksiminden sonra, "haydi şimdi git!" ayarı çektim, çocuk epey kafası karışmış bir halde (işaret parmağımı da "ıııııı!" dercesine burnuna kaldırmış idim) epey de çaresiz, teslim olmuş bir şekilde sindi. Eve gelince bu kahramanlığımı Bengü’ye gururla anlattım. Anlatırken farkına vardım ki ben "bir daha görmeyeceğim!" dediğimi sanırken, "bir daha görmeyeceksin!" diyormuşum, "haydi şimdi git!" kısmını aktarırken de Bengü çok güldü:malesef yanlış fiil çekimi ve zaman zarfı özürlüsü olarak "¡vete!¡vete!º demem gerekirken "¡va! ¡va!" deyip durmuşum. Şimdi olabilir tabii böyle şeyler diyeceksiniz, ben de o zaman size diyeceğim ki, İspanyolca "v" harfleri "be" olarak okunuyor, yani o sabah çocuğun yüzüne gayet ciddi bir şekilde "be! be! be!" şeklinde me’leyip durmuşum (koyunlar İspanyolca’da  "be" diye me’liyorlar). Çocukta istesem bu kadar ürkütücü bir izlenim bırakamazdım herhalde (herhalde lafın gelişi, ben bile ürktüm kendimden. benim bir de vaktiyle gider ayak Hollanda’daki oturum iznimde kullanmak üzere çektirdiğim bir vesikalık resmim vardır: o kartı kontrol için elinde tutan istisnasız herkes şöyle bir titreyip kendine gelmiştir, hiçbir vize kontrolünde, bagaj hedesinde, resmi hiçbir işlemde ne bir tek soru, ne de bir pürüzle karşılaşmışımdır o resimli kartı işlemlerde kullanırken).

Amma konuştum, lafı açtıkça açtım yahu, kusura bakmayın. İşte beni en son bıraktığınızda park yeri ayırmak için yerleştirdiğim tahtadaki metni ya da bizzat tahtanın kendisini ya park yerine kendini daha layık gören bir şöförün, ya da okula gidiyor olmanın sıkıntısını yollarının üzerinde buldukları bu tahtanın yazılarıyla oynayarak (biz taksimetre’yi "beni yıka!"dan açalım) gidermenin yollarını arayan öğrencilerin gazabından korurum amacıyla ikide bir pencereden (tahta) arkadaşı gözlüyorum, her yavaşlayan arabanın sesine haydi koş pencere… bkz. Şekil A:
 

Sağolsunlar, hiçbir sorun olmadı, uzaktan boş yer görüp de heyecanla gelip yavaşlayan arabalar tahtadaki mesajı okuduktan sonra yollarına devam ettiler, keza öğrenciler de. Saat 8.30’da Ece’yi okuluna götürmek üzere yola çıkıp, 9.15’te eve döndüğümde keyfimi kaçıracak bir şeylerin olmuş olduğundan neredeyse emindim. Hiç de öyle bir şey olmadı. Beklediğimiz ziyaretçi geldi, güzel güzel arabasını park etti, işleri sağ salim, güzelce hallettik, vedalaştık.

Akşam vakti otururken, yazıda bir şeylerin değiştirilmiş olduğunu fark ettim. Birileri hem kara tahta tarafına tebeşirle, hem de beyaz tahta kısmına markörle yazdığım kısımları bizzat değiştirmişti.

Bengü ve Ece’ye ayrı ayrı teyit ettirdiğim üzere, imla hatamı düzeltmişlerdi! (Hasta a las 11 → Hasta las 11)
 

(bu noktada akla kaçınılmaz olarak Life of Brian’dan şu sahne gelir:
 
 
 (ne dedim ben şimdi?)

o sırada (aka son dakika)

 Sevgili Gümlük,

Editörün açılmasını beklerken kafamda sözlerinden vaktiyle Ande’nin bir blog girişi sayesinde haberdar olduğum ve sanırım hiç dinlemediğim İkili Delilik’ten (Sezen Aksu) bölük pörçük gidip gelmeler vardı. Az evvel son-uzunca-bir-zamandır yoğun bir şekilde enerjimi ve vaktimi alan bir şeyin sanıyorum bendeki kısmını bitirdim (akademik bir şey bu arada, çok şükür ilişkisel filan değil (canım arkadaşım OBM’ye de selam çakalım bu vesileyle)), sonumuz  hayırlı olsun.

Ne diyecektim ben? Kafam karışık, yorgunum ve sanıyorum uykum var. Olayın bendeki kısmı bittiyse bile, daha ilgili konuda yapmam gerekenler bitmedi. Çok da bir değişiklik yok aslına bakarsanız (gizemli adamın terennümleri), bir piyango bileti almak gibi. (işin özü aynı kalmamızdır)

Bugün kahvaltıda bir ara Ece’nin Küçük Prensini açtım, sonunu okudum. Daha önce kırk kere okumuşluğum var kitabı, çocuk değiliz yani, biliyoruz ne olduğunu, ama yine de etkiliyor, üzüyor ya insanı. Ece’ye "yok, ölmüyor, ölür gibi yapıp, o yolla gezegenine dönüyor, bak vücudunu bulamıyor mesela pilot" dedim, Pan’s Labyrinth’i masal kıvamına getirip anlattım destek olsun diye, yine de ben artık büyümüşüm (aka "çocuk değiliz yani") artık anlaşılan, eskiden o söylediğime inanırdım, bu sefer öyle olmadığını bildim. (bu noktada Sartre’ın 2. Dünya Savaşı’na dair sevdiğim bir gözlemi vardır, onu da alıntılayıp yatayım: "Anlamıştım ama hissetmemiştim." deyü, uydurmuş da olabilirim çünkü biraz bakındım ama kaynak/destek bulamadım).

İyi gecelerzzzzzzzzzzzzzzzz.