Karalamalar / Emre Sururi

Sanırım Bengü’yle rekora gidiyoruz zira dün bir filmi daha bünyemize indirdik: Be Kind Rewind. Herkesin aksine, ben Gondry’den fazla miktarda haz edegelen bir insan tamlaması değilim. Eternal Sunshine of the Spotless Mind ilginçti ama kanımca o kadar da iyi bir film değildi – iyi bir fikir fakat bu fikrin iyiliğine çok fazla (asansör istiap haddi 3 kişi) yaslanan bir film idi. Björk kliplerini de fazla cilalı taş devri bulmuş idim. Yani sözün özü, öyle fazla bir beklentim yoktu filmden, “hoşça vakit geçirirsek ne ala, başka ihsan istemez” şeklindeydi(m). Başrol oyuncularından birinin Jack Black olması canımı sıkıyordu – Jack Black’ı ilk olarak -pek çok akranım gibi- ben de High Fidelity’de görmüş ve çok beğenmiştim ama ondan sonra bir sürü filmde birbirinden kötü ve sulu ve şaklaban ve kendini oynadı ki, haliyle buz gibi soğudum ondan.

Güzel bir filmdi. Söylemeden geçemeyeceğim, filmdeki Swedening olayına daha evvel başka bir janrda rastlamış, pek de beğenmiştim. Bahsettiğim, oyunları gerçek hayatta canlandıran mega64 tayfasının işleri – gerçi onların innocent bypasser’lara sataşmaları beni geriyor ama onun dışında iyiler (dün yine kontrol ettim, assasin’s creed ile final fantasy’yi de eklemişler repartuara – özellikle FF süper olmuş).

Neyse, film samimi idi (ya da bana öyle geldi ama benim için ikisi de aynı oluyor doğal olarak) + oyuncular iyiydi – Eternal Sunshine of the Spotless Mind’da yaptığı starlar kadrosu yaptım ben, gelin yeyin he mi! hatasını tekrarlamamış, ölçülü bir seçim yapmış (yine de umut ediyorum ki 3. filminde adlarını hiç duymadığımız ama yan rollerden aşina olduğumuz oyuncuları oynatır). Jack Black bu film sayesinde, biraz doğrulttu bendeki imajını, darısı Kung Fu Panda’nın başına.

Film dediğim gibi, ondan beklediğimin aksine oldukça sıcak ve samimi idi, handiyse bizim oğlanın çekmiş olabileceği film havası vardı. Sonu fazla geyik olsa da, izleyici kitlesi iyi belirlenmiş ve ona göre çalışılmış, gönderme yaptığı filmler ve izleyicilerden gelen tepkiler hali uygundu, buradan da bir 7.86 puan verelim.

Evet, artık ben de Gondry’nin bir sonraki filmini merakla bekleyenler kervanına yazıldım bu vesileyle, adım EST, 30+ yaşındayım.

Her güne bir film kuşağımıza artık ara verelim, bu akşam fotoğrafları düzenlemek istiyorum…

Dün, herhalde bir yılı geçmiştir, işte o kadar uzunca bir süredir elimizde bulunan 2 Days in Paris‘i nihayet seyredebildik. Altyazı insanı olduğumdan, filmin hiçbir yerini kaçırmayayım istiyorum… Bu filme de bir türlü cuk oturan bir altyazı bulamamıştık hiç (hem Fransızca hem de İngilizce gidiyor film). Nihayet bir tane bulduk da seyredebildik ve çok eğlendik. Hayranı olduğumuz Before Sunrise / Sunset’in çekim alanından bir hayli uğraşarak da olsa kurtarmayı başarmış Julie Delpy, sırf bu yüzden bile film başarılı sayılabilir. Gerçekten de benzer/kıyas yapılabilecek bir minval üzerinden film çekebilmek cesaret işi ama rahat bir nefes alabilirsiniz: film bittiğinde özgünlüğe dair baştaki şüphelerinizin hiçbiri gerçekleşmemiş oluyor. Ayrıca son derece eğlenceli idi. Birçok arkadaşınızın karakteristik özelliklerini filmde görebilirsiniz!

Gelelim ikinci filmimize, bunu bugün seyrettik : El orfanato. Hani e-postalarla gezinen bir tespit vardı, işte “Dünyanın en iyi rapçisi beyaz, en iyi golf oyuncusu siyah (bir de bir şey daha vardı)…” onun gibi özelliklere sahip bir film idi bu da. Bu dünyanın çivisi artık nasıl çıkmışsa, söyleyin kuzum, ne zamandan beridir bir korku filmi

i) ülkesi tarafından en iyi yabancı film oskar adayı olarak gönderiliyor?
ii) sonunda gözünüzü yaşartıyor?
iii) goyaları silip süpürüyor?

Film güzeldi, iyiydi, referansı (P.Pan) yerinde ve oturmuştu.

Neyse, çok seyreden mi bilir, çok yazan mı, yeter bu kadar, sevgiler saygılar kuşağı..

Hamiş: Öbür mesajlarda değindim mi, hatırlayamadım ama üç film (Atonement, Otesanek, Orfanato), üç cases of the how cruel the kids can get (/really are)

Dün Brian sayesinde haberdar olduğumuz Otesanek‘i izleyelim dedik. İlk olarak filmin Japon değil de Çek yapımı olduğunu fark ettik. 20. dakika civarında Bengü bir başka şeyi fark etti – filmin, “ne seyredelim?” kısmında ele aldığımız İspanyol korku filmi El Orfanato olmadığını (zira birçok kereler gülmüştük o dakikaya gelene kadar). Filmin 40. dakikalarında son derece baymıştık ama nedense seyretmekten vaz geçmedik (bir defasında da kapatmanın ucundan döndük) zira, elimizde dizi yoktu ve başka bir filme geçmek için vakit çok geçti. Gelgelelim, film ilginç bir şekilde toparlandı, temposunu oturttu ve Jeunet-Caro’nun Delicatessen’inkine benzer bir tatlılığa büründü. Hatta uzunca bir süre “uzun metraja gerçekten gerek var mıydı ki? Kotarıvereydiler kısa bir filmi, daha güzel olmaz mıydı?” şeklinde düşünegelen beni bile, sürenin gerekliliğine ikna etti.

Filmden çıkartılacak dersler:

* Kitaplardan / filmlerden sıkılıyorsanız, evet, yarıda bırakın ama arada sırada yarıda bırakmayın. (Entelektüel sayntifik relasyon/gönderme istiyorsanız, Feynman’ın bilgisayarlar arada sırada hata yapabilecek şekilde programlanmalı deyişiyle (internetten aradım, doğrulayamadım, yanlış hatırlıyor da olabilirim nitekim -keywords: AI, fuzzy-; oyun teorisindeki “Prisoner’s Dilemma”nın sürekli oynanan versiyonunda kazanan algoritmanın “tit for tat” (kısasa kısas) ama %5 mi %15 mi ihtimalle affeden oluşu.)

* Her absürd olduğunu önceden bildiğiniz garip isimli filmi Japon sanmayın.

* Filmdeki en iyi oyuncu kediydi.

* Filmin kameramanını vurun, görüntü yönetmenini filmi 70 kere izlettikten sonra vurun. Hatta durun, filmi 70 kere normal izlettikten sonra, 80 kere de balıkgözü kamerayla çekip izlettirin, vurmanıza gerek kalmaz.

* Filmdeki en iyi oyuncu kediydi ama diğerlerini de fazla hırpalamamak lazım. Jarmusch, Dead Man’i çekerken, Robert Mitchum’a nasıl korka korka doldurulmuş ayının önündeki rolünü anlattığını anlatır (anlatan, Çetin Altan yalan).

* Bendeki versiyonun sonunda bir de kısa film vardı, diyalogsuz, “ilginç” bir odaya hapsedilen bir adam hakkında, hayli başarılıydı (enter Mission of Burma, Max Ernst). [Sonradan Not: İlgili filmi YouTube’da buldum : Jan Svankmajer – Kurzfilm – The Flat (Byt) 1968 Pt:1 Pt:2 ]

* Hayır, Endülüs Köpeği’ni izlemedim. Büyük konuşmayayım ama bu yaşımdan sonra da izlemem herhalde…