Bu aralar giderek daha aklıma yatıyor erkeklerin söylediği bütün şarkıların/türkülerin aşka dair olması gerektiği. Bizim evin karşısındaki ağaçlıkta bir kuş var, her sabah ötüyor da ötüyor, hiç karşılık almadı geldiğimizden bu yana geçen 2 ay boyunca. Erkeğin (disclaimer: heteroseksüel / kadınları etkileme – bence yönelimin yönü önemli (Çince’de kadın “女” (nü), erkek ise “男” (nan) karakterleri ile gösteriliyor (bkz. hem okunuş hem yazım!). Rönesansta olsun, başka zamanlarda olsun, kadın estetikliğiyle, arzu nesnesi olarak dominant şekilde giriyor eserlere) ama size uymuyorsa tabii ki siz nasıl dilerseniz öyle yorumlayın / ben doğayı baz alıyorum, erkek: tüylü/yeleli/kıllı/süslü tavuskuşu, dişiyi etkilemeye çalışan, öten, dans eden, dişinin kuyruk tüyleri uğruna kendisini maymuna çeviren cins, şimdi ben de Rowling gibi patlarmışım! 8) sanattaki tüm amacı bu olmalı, örneğin:
Kadehinde zehir olsa, ben içerim bana getir
Hikmet Münir Ebcioğlu (Fecri Ebcioğlu’nun nesi oluyor acaba?)
Dudakların mühür olsa, ben açarım bana getir
Ağladığın geceleri, kalbindeki acıları
Çekinmeden bana getir, sen tükenme beni bitir
Aşk bağının gülü ol da, dikenini bana batır
Bakma canım yandığına, sorma benim halim nedir
Ağladığın geceleri, kalbindeki acıları
Çekinmeden bana getir, sen tükenme beni bitir
Ahh, ah, eskiden bir tsm.fisek.org.tr vardı HT hanımefendisinin, bir zamanlar gençtik bizler de (Madonna’nın Confessions on a dance floor‘u çıkalı 20 sene olmuş! Time goes by… so slowly???) Karacaoğlan’ın arada “sosyal içerikli” yazdığı şiirler olsa da, arkadaşın niyeti genel olarak gayet açık, kılavuz istemeyen türden, bu yüzden takdir ediyorum, hatta:
Değirmenden geldim beygirim yüklü
Karacaoğlan
Şu kızı görenin del’olur aklı
On beş yaşında kırk beş belikli
Bir kız bana emmi dedi neyleyim
Gençler dünyayı kurtarmakla uğraşmamalılar bence: gençler aşık olmalılar, aşk acısı çekip kavuşmalılar. “Birbirimizi sevmeli, sonra ölmeliyiz” diyen Auden’ın aksine, ölüp ardından dirilmeliler, Karacaoğlan’ın da demiş olduğu gibi (Neşet Ertaş olamadı ne yazık ki hiç bende… çok büyük kayıbım, ayıbımdır): sevsem öldürürler, sevmesem öldüm.
Bir çift güzel geçti bağlardan ağrı
Daramış zülfünü vermiş tımarı
Ak göğsün arası zemzem pınarı
İçsem öldürürler içmesem öldümBaşına vurunmuş kadife fesi
Uğrun uğrun çektiğim yarin yası
Bacaya koymuştur demir kafesi
Baksam öldürürler bakmasam öldümKarac’oğlan der ki kendim öğmeyim
Karacaoğlan
Coşkun sular gibi bendim döğmeyim
Güzel sevme derler nasıl sevmeyim
Sevsem öldürürler sevmesem öldüm
“Divan edebiyatında Farsça ve Arapça’dan yoğun şekilde alınmış kelimelerle ağır bir dil kullanılırken, halk edebiyatında neredeyse öz, duru bir Türkçe kullanılmıştır.” gibi bir şeyler denirdi, değil mi, lisedeki Türk Dili ve Edebiyatı derslerinde, sanki ilki tu-kaka, ikincisi alkışlık bir şeymiş gibi, halbuki ne o, ne o idi, ikisinde de bir tercih sözkonusu değildi, biri göklerde uçan, diğeri ormanlarda koşan iki apayrı cins hayvandı kendi gerçekliklerinde güzel, muhteşem (ha, ben divancıyımdır, onu da söyleyeyim ;).
Ne diyecektim, sanırım dedim ama biraz daha diyeyim: Karacaoğlan, Emrah, Köroğlu, hele de kurgusal bir karakter olarak örneğin Kerem ile Aslı’nın Kerem’i gencecik delikanlılardı. Aşk en başta gelen dertleri idi. İnşallah bütün gençlerin en büyük derdi aşk olur. Gençlikte çekilen acılar (aşk acıları tabii ki kast ettiğim) ilerki yıllarda güzel anılara dönüşüyor, inanılmaz ama gerçek…
Bir ahkâm bombardımanın daha sonuna geldik. Ne demiş CS Efendi? Seviş yolcu. Büyük sözler söyle ve ayrıl. Uçurumlar birleştirir yüksek tepeleri. (ya da onun gibi bir şey, ezberden yazdım şimdi).
Dayanamadım, haydi bir tane de divândan alıntılayayım gider ayak:
İlm kesbiyle pâye-i rif’at
Arzû-yı muhâl imiş ancak
Aşk imiş her ne var âlemde
İlm bir kıyl ü kâl imiş ancak(İlimle yüksek yerlere erişmek ancak hayal imiş
Fuzuli
Evrende ne varsa aşk; ilim ise ancak kuru bir dedikodu imiş)
Adaşımla kapatayım bu girişi:
Ya rab bu ne derttir derman bulunmaz
Yunus Emre
Benim garip gönlüm aşktan usanmaz
Âşık ki cana kaldı aşık olmaz
Cânın terketmeyen, ma’şukun bulmaz
Âşk pazarıdır bu canlar satılır
Satarım canımı kimseler almaz
Âşık, bir kişidir, bu dünya malın
Ahiret korkusun bir pula saymaz
Bu dünya ol ahiretten içeri
Âşıkın yeri var kimseler bilmez
Yunus öldü diye sela verirler
Ölen beden imiş, âşıklar ölmez
Tavsiye: Bu aralar okuyacak bir şey arıyorsanız, Kerem ile Aslı’yı okumanızı çok ama çok tavsiye ederim (ben İş Bankası Yayınları’nınkini okumuştum, iki versiyonu da ayrı ayrı güzeldi…)