Kategori: Edebi

Elde değil, ne zaman Glass’lardan bahsetsem [[fkk]] geliyor aklıma! Bir haftadır fkk’ya şöyle oylumlu bir mektup (snail-mail, that is) yazasım var. Fark ettim ki kendisi Wild Sheep Chase’in Rat’inin ta kendisi.

Geçen salı Bilkent kütüphanesinden aldığım The Hard-Boiled Wonderland and the End of the World‘ü pazar akşamı bitirdim, A Wild Sheep Chase‘e ise aynı günün akşamı başladım. Hard-Boiled Wonderland, başlarda Boris Vian’ın Bütün Çirkinler Öldürülecek‘ini çağrıştırıyor, ha bir de, ilk sayfalardaki gidişattan Luc Besson’un Le Dernier Combat‘ını. Ama çok şükür, ikisi ile de alakasız bir yolda ilerliyor. Hande’nin kulakları çınlasın, bu kitapta da, Wind-Up Bird Chronicle‘a benzer bir şekilde, Dostoyevski’yi anıyor esas oğlanımız:

The Hard-Boiled Wonderland‘de ve şu sıralar okumakta olduğum A Wild Sheep Chase‘de isim kullanmamış. Chubby Girl, Librarian, Grandfather, Rat, My Partner, My Lover, … A Wild Sheep Chase‘deki Rat, erkek bir May Kasahara’yı fena halde andırsa da, ve May Kasahara’ya ne derece ısındığımı bir kere daha hatırlatsa da, elden gelen bir şey yok.

Vaktiyle Iris Murdoch’un üç-dört kitabını okuduktan sonra oturup, “bu teyze hep şu şekilde yazar..” şeklinde edepsizce bir çıkarımda bulunmuş, sonradan okuduğum kitaplarıyla da ne kadar yanıldığımı fena halde anlamış olsam da, Murakami’nin en azından şu üç kitabında ortak olan şeylerden bahsetmek gerekirse:

Karakterimiz evli ve terk edilmiştir. Çocuğu yoktur, karısı onu başka biriyle aldatmıştır, kedisi vardır (Wind-Up Bird Chronicle’da önce kedi, sonra karısı; Hard-Boiled Wonderland’de ise önce karısı, sonra kedi gitmektedir. Wild Sheep Chase’de karısı gitmiş olmasına karşın, kedisi hala adamımızladır). Sigarayı WUBC ve HBW’de bırakmıştır (HBW’de sonlara doğru tekrar başlasa da), WSC’de halen içmektedir. WUBC’de favori içkisi bira olup, özellikle 208 numaralı odada viski sevdiğini anlasak da, HBW’de tartışmasız olarak viski olsa da, WSC’de bu durumu güzel bir şekilde açıklar: “Yazları bira, kışları viski içerim.” WUBC ve WSC’de karısının titizliğinden dem vurur. Yine bu iki kitapta Noburu Wataya (+onun amcası) ve The Boss birbirlerini hayli andırır. Tabii bir de Mançurya cephesi var. Adamımız ayrıca çok güzel yemek yapar ve ağzının tadını bilir (ve aşırıya kaçar). Consider these two:

Ayrıca, Ames’in Wake Up, Sir!‘ünde karşıma çıkan burun fetişi ile bu kitaptaki kulak fetişi acaba bir tesadüf müdür? 8)

Bu kitap, yani Wild Sheep Chase, güzel, etkileyici bir hikaye ile açılıyor. Şüphesiz sonlara doğru aradaki bağlantıyı kuracağızdır ama şimdilik, konusuna uygun bir şekilde boşlukta sallanmakta… Yazarın deyimiyle,

Bu kız bana Eli’yi anımsattı – Eli, hakkında iki hikaye yazdığım böylesi bir kızdı, bir ara unutmazsam hikayeleri de düzenler, buralarda bir yere atarım. İşin komiği, Murakami’nin anlatıcısı kızın adını hatırlamadığında bunu zayıflık olarak addettim, hatırlamaması saçma diye düşündüm, fakat sonra bir anda kafama, Eli’yi yazarken birinden modellediğimi ama şu anda bu kişinin kim olduğunu hatırlayamadığım dank etti!

Bugünlük bu kadar yazmak yeter, ama bitirirken, şöyle bir itirafta bulunayım: kırk yılın başı e-kitap değil de, kanlı-canlı basılı bir kitap okuyorum ama bir türlü nette okumakta olduğum baskının kapağını bulamadım. Taramaya da üşendim, bununla idare edin artık. [Sonradan Ekleme: bkz. aşağıya. Ama yanlış çizim. Sheep Man’in yüzü siyah olmalıydı!]

Hamiş: Bunlar hakkında da yazacaktım, buluşalım haftaya: Türev, African Queen, aptal GO (Georges Perec niye böyle bir şey yapmış ki hem?), aptal Cryptonomicon (ve tabii ki gerizekalı Neal Stephenson). 8P

Bu blogları okuyan ve aynı zamanda p2p program da calıştıran arkadaşlardan rica etsem, benim için Haruki Murakami’nin Hard Boiled Wonderland’ini indirip, xxx e-posta adresime gönderebilirler mi acaba?

Bu giriş, dosya elime geçinceye ya da ben ümidimi kesinceye kadar burada kalacak. Yani bu mesajı okuyorsanız, hala gönderebilirsiniz. Ilgili kitap burada yayınlanmadığından, herhalde telif olayını da çiğniyor olmayız.

ya da bak şu Haruki Murakami’nin bana ettiklerine!

Pazartesi, çarşamba ve cumalar Nargile Günlerim. Gerçi Murakami’nin Wind-Up Bird Chronicle‘ını dün bitirdim ama bitirene kadar da orada oturup epey bu kitabı okumuşluğum oldu. Hazır yeri gelmişken, bu noktada Bay Murakami’den gıyabında geçen günkü söylediklerim için beni affetmesini rica ederim. Kitap, son yıllarda kafamı şöyle bir tutup da beni bir o duvara bir bu duvara vurdurabilen ender kitaplardan oldu. Okurken zaman zaman “Orhan Pamuk Kara Kitap‘ı demek buradan şıftırtmış” kabilinden arsız düşüncelere kapıldıysam da, kiapların çıkış tarihleri böyle bir ihtimali geçersiz kılıyor. Demek ki yazarlarımıza biraz daha güven duymalıymışız… Hem tarihler buna elverseydi bile sonuçta şu bir odadaki saatler mevhumu var.. Kitabın etkisinin biraz geçmesini bekleyip, Norwegian Wood’u da es geçip Hard Boiled Wonderland and the End of the World‘e -daha kalın diye!- başlama niyetindeyim. Ayrıca Orhan Pamuk’tan da özür mahiyetinde Kara Kitap’ı 10 seneden sonra tekrar okuma kararı almış bulunmaktayım, buraya yazıyorum. 8P

Wind-Up Bird Chronicle’da iki karakter beni benden aldı: (tabii ki) May Kasahara ve beklenmedik şekilde Ushikawa (Noburu Wataya’nın adamı).

Kitap bu nargile günlerimle öyle düzene girmişti ki, bir yandan onu okuyor, bir yandan nargilemi tütürüp kafamı iyice boşaltıyordum. Kitabın okuyanda oluşturduğu kayıtsızlık tarif edilebilir gibi değil. Bir gün, gene kitap üzerinde düşünürken, Dimitri Karamazov olsa herhalde bu duruma Fransızca süslü bir tarifte bulunurdu “Stat de l’oblivion..” gibisinden diye aklımdan geçirdim (me and my train of thoughts!..). Kitapta da şöyle bir sahne var: Bay Okada (Mr. Wind-Up Bird) hiç görmediği biriyle buluşacaktır, muhatabı onu nasıl ayırt edeceğini bilmek ister, diğer insanlardan farklı olduğu yanları nelerdir ve kahramanımızın da aklına Karamazov Kardeşlerin isimlerini ezbere bildiği bilgisi gelir 8)

Bu kitabı iyi ki ama iyi ki bundan 10 yıl önce değil de, şimdi okuyorum. O tek gözün (JPS) bana ettiğinden yeni yeni kurtulmuşken bir de bu çekik göze yakalanmak benim açımdan hiç de hayırlı olmazdı şüphesiz!

Netice: Kitabı bulabilirseniz okuyun, tavsiye ederim. Eğer Kara Kitap’ı sevmişseniz mutlaka okuyun.

10 günden fazla bir zamandır blog yazmamışım ama hep aklımda idiniz sevdiceklerim! Hep şöyle yazayım, böyle yazayım diyor, kafamda kuruyor idim. Hesapta bu yazıda nargileden girip, benzerlerine From Hell ve Once Upon A Time in America‘da rastladığımız afyon odalarına geçiş yapacaktım ama beceremedim. Ayrıca nette bu iki filmden alakalı sahnelerin resmini aradım, From Hell için bulamadıysam da, Once Upon A Time in America’dan bir sahne bulabildim. Bkz. Şekil A: