o sırada, paralel evrende…

Bazı insanlar vardır, siz bir müzik grubunu, ya da bir yazarı beğenirsiniz, paylaşmak istersiniz, beyefendi daha ilk dinlemede/okumada (dakika birde) "bunlar bilmemkime benziyor…" der, sonra da o ilk yaptığı teşhisi dünya yıkılsa değiştiremezsiniz:
– sana geçen dinlettiğim grubun yeni albümü çıkmış, bir bak, seversin..
– boşver ya, çakmasını dinleyeceğime, giderim mis gibi orijinallerinin 1978 tarihli albümlerini dinlerim oh mis gibi!..

atsan atılmaz, satsan satılmaz (peki televizyon seyrederken bir yandan soyduğu portakalları ağzınıza tıkıveriyor mu? ya da iç cebinde nüfus cüzdanını taşıyor mu? telefonu uzun uzun çalarken o -illaki açacak bu arada ama- kimin aradığını görmek için uzun uzun ekrana gözlerini dikiyor mu? emekli albay mı? Tambay mı?..)

İşte bu satırların yazarı da öyle bir insan ey kâri! Hakikaten öyleyim, abartmıyorum ("mübalağa etmiyorum" yazmıştım ki, Nurullah Ataç’tan korktum da sildim).

Geçenlerde Gürer Beyciğimle birlikte güzel bir kitap bulduk, onu okuduk (Ernest Cline – Ready Player One) seksenlerde geek olup atariler peşinde saatlerini harcamışlara ilaç gibi bir kitap, hakikaten çok güzel, yazarının geek olduğu da aşikar (apaçık, ortada 8). İşte bunu öyle beğenince, bir sonraki (yeni) kipatını da okuyalım dedik: Armada – aman sen misin (ben miyim) okuyan! Hemencecik yaftasını yapıştırdım: The Last Starfighter bu, bana ne bitti nokta. Çok biliyorum ya, neyse ki iki üç sayfa sonra yazarı da ref’liyor (atıfta bulunuyor) ilgili filme (1984 tarihli imiş bu arada). Ama işte bir kere The Last Starfighter oldu ya, o kadar, artık ağzıyla kuş tutsa olmaz. Sonuç: Ready Player One 4.5*, Armada otur aşağı 2.5*, o da kanaatten. Spielberg çekiyormuş şimdi Ready Player One’ı bu arada. (The Last Starfighter da dizi olacakmış – onun bağlantısını bulmak için Gürer’le olan mail’i açtım, bir de Goonies Reboot haberi vardı).

Armada bitince ne okusam diye "ne okusam?" listemi açtım, Bera’nın önerdiği Tad Williams – Stone of Farewell vardı en başta, bir de Octavia Butler’ın "The Mind of My Mind"ı, Stone of Farewell’e başladım (üçlemenin ortanca kitabı). Ya, anlatım güzel ama Tolkien hakikaten bunları yiyip bitirmiş – e şimdi diyebilirsiniz ki, e Tolkien’i de Kral Arthur falan filan yemiş, bana ne. Dragonlance’i (hava atayım diye yazıyorum, sene 1993) okuduğumda ne kadar beğenmiştim (vauvv! kapov!), e sonra ne oldu? 10 sene sonra Yüzük Kardeşliği’ni okuyunca almadım mı ağzımın payını? O yüzden neyse. Hem ben artık böyle iyinin iyi, kötünün kötü, iyi-kötü, siyah-beyaz olan yapıtları sevmiyorum ki. Yine de okudum, zevk almadım da diyemedim ama işte ağzımın kenarında bir "breh breh" sarkazmı (Ece bile diyor ki "baba ben Hayao Miyazaki’yi seviyorum çünkü onda herkesin haklı olduğu bir taraf var; öyle saf iyi / saf kötü yok, gerçekçi – bir de -başka zamanlarda, bağlantısız olarak- diyor ki "gene mecazi anlamda söyledin, değil mi?" ben de ona diyorum ki "mecazi değil, sarkastik / kinayeli", o da diyor ki, "ne fark var?" ben de diyorum ki: "biri başka anlamı verir, diğeri genellikle zıttını" – şimdi söyleyin hakim bey, yazık değil mi bu çocuğa? bu da mı ofsayt?).

Kipatı bitirdim, üçlemenin sonunu da merak ettim ammevelakin üçüncü kipat (To Green Angel Tower) yazılmış en oylumlu kipatlardan biriymiş (Wikipedia öyle diyorsa, doğrudur), o yüzden orta 2 Türkçe’den dönem ödevi yapar gibi, internette özetini arattım – paperback’e iki cilt olarak basılmış, ikinci cilde kadar olan kısmın (ve önceki diğer kipatların da) bölüm bölüm özetini buldum, ilk kipatın özetini oradan okudum keh keh ama ikincisini arkadaş hala okumalarda, o yüzden "buna da şükür" diyerekten son kipatı okumaya başladım.

Bir de (ground control, Andy Weir’ın The Martian‘ı var, bunu çok ısrarla tavsiye ederim (Ready Player One 80’lerde geek olanlarımız için ama bu, olur a bu blogu okuyan her insana lazım) – bunun filmini de Ridley Scott çekmiş, Matt Damon cuk oturmuş (ama Ridley Scott inşallah kipatın komik kısımlarını Alien’a çevirmez).

Bir de bir de David Irvine var – şu yapıtlarının çıktılarını aldım, etraflarını kestim, birazdan ofis dolabıma yapıştıracağımdır, beklerim.

Bu (şimdiki) Dave Irvine değil ama, anlayana (onu da, onu da dolabıma yapıştıracağım!)


(bilmeyenler için verdiği ref’e bağlantı yaptım, tekrardan seyretme zamanım gelmiş, onu fark ettim bir de bir de ponçi pong)


Merhaba, ben Offff…

Achtung Baby çıkalı handiyse 25 sene olacak (2015 – 1991 = 24), Q dergisi, 20. yılı şerefine bir güzellik yapıp, coverlatmıştı, ondan Depeche Mode’u dinliyorum ("So Cruel"), severim bu yorumu. U2’yu da severdim, eskiden, bu zamanlarda, Joshua Tree filan derken, artık bildiğiniz üzere Bono uçtu gitti.

Evde oturuyorum, başımda hala okulun yemek proje desteği sorunları var, cuma BAP’ta, Okyanus’un sağolsunlar n. kez düzeltip kargoyla ulaştırdığı faturayı işledik, yine bir sorunlar çıktı, dosyayı verdiler, yarın Strateji’ye gideceğim ikinci kez… sanıyorum eninde sonunda hallolacak ama ne zaman, onu bilemiyoruz. Uzun uzun yazacağım bir gün başından sonuna, hatta bu girişe yazayım niyetiyle başlamıştım ama şu anda dahi içimin sıkılmaları artmaya başladı (mide, reflü gibidir belki, yaşamadım, bilemiyorum çok şükür).

DreamWorks geçen seneydi sanırım, "Home" diye bir çizgi film yaptı, ondaki (Big Bang Theory’nin Sheldon’ının seslendirdiği) karakter gibi hissediyorum bu aralar, fena halde. (36. saniyeden itibaren).

 
Benim adım "Offf" – bana bu adı bizzat arkadaşlarım verdiler.
Size de oldu mu hiç: ne kadar iyi niyetli olursanız olun, içinde bulunduğunuz durumdan ötürü, varlığınız insanlara sıkıntı dolu, bürokratik kabusların, çözümsüz sorunların geleceğini muştuluyor… Ben de böyleyim işte bir süredir. Offff… Tanıştığımıza memnun oldum. 8P

Bir gün -hayırlısıyla şu iş bir bitince- uzun uzun yazacağım, söz, ama özetle: bürokratik kabusun içindeyim, ters gidebilecek her şey (ve birkaç şey daha) ters gidiyor, sürekli çıkmaz sokağa gir, geri vitese tak, dikkatlice çık, şu sokağa gir, o da çıkmaz sokak, geri vitese tak… ekseninde ilerliyoruz ama şansıma, gerçekten ilgili arkadaşların hepsi de iyi niyetli ve beni bu durumdan kurtarmak için canla başla çalışıyorlar, umut veriyorlar, destek oluyorlar (ama eminim ben her kapıda göründüğümde bir "offff" kopuyordur içlerinde).

Bengü’ye söyler oldum: "Seni çok uğraştıran müteahhit olursa, aman ha kızma, senin kocan da akademik dünyada öyle bir şey oldu!.." diye. İyi niyet çok önemli, enseyi karartmayalım, güneş ufuktan şimdi doğar, yürüyelim arkadaşlar! (lay la lay lay lay lay!..). Yarın 10 civarı Sıhhiye Rektörlük’te, Strateji Geliştirme ve Planlama Ofisi’nde olacağım, haftanın başında iyi kalpli insanların gönüllerine sıkıntılar salacağım, afakanlar bastıracağım… (imza: neşe pınarı, bürokratik kabus, mesut bahtiyar)

Sahi Abidin, hangisi daha fena idi: bilmeden kötülük yapan mı, kötülük yaptığının farkında olan mı? [bkz. Refi ref]

günlerin köpüğü…

Boris Vian mutlu biri miydi acaba? Bazen öyle olur, mutsuz insanlar mutlu görünürler ama mutsuz şeyler yazarlar. Sonuçta, olumsuz bir özelliğe sahip olan biri olumluymuşçasına davranabilir, Schopenhauer’e göre de zaten kötü olan şeyler (hastalık, açlık, mutsuzluk), aslında normalde olanın yokluğudur, eksikliğidir – zaten tam da o yüzden çoğu kez varlıklarında farkında olmayız bu iyi şeyler.

Ben pek mutlu olamıyorum bu aralar. Malesef. Konu yine yaz okulu: bir dolu zorlukla boğuştuktan sonra, en son ortaya çıkan bütçe açığımızı da Hacettepe sayesinde yemek üzerinden halletmiş idik. Hal böyle olunca yemek haricindeki diğer kalemleri eldeki kaynaktan karşıladık, son gün yemeğin faturasını kestirdim, Ankara’ya döndüm. Faturalar bürokrasiye takıldı, iki ayrı fatura kestirmiştik (yemek ile ders aralarındaki kahve+kuru pasta ikramları), tek fatura olacakmış. Rica minnet özür dileyerek, o faturaları iptal ettirip, okulun istediği şekilde tek, "terkifat"lı yeni bir fatura yazdırdık. Perşembe günü BAP’a teslim ettim, bu sefer kabul ettiler, bir de tutanak hazırladılar, cuma günü onu imzalatıp öğleye doğru geri verdim ve o gün öyle derin bir "oh…" çektim ki, okulun bütün yorgunluğu aktı gitti üzerimden. Ece’yle okulun havuzuna gittik, güzelce yüzdük, eğlendik. Çıktığımda BAP’tan cevapsız arama, açıklamalı mail, sorun var.

Tamamıyla bürokratik bir sorun çıktı: bütçe kalemin türünün nasıl yazıldığına bağlı olarak KDV’deki değişimin farklı olması, elimiz kolumuz bağlı, BAP’takiler de benim kadar üzgün farkına varamadıklarından işlemler o şekilde başlamış, yürümüş, onaylanmış, tam bir çıkmaz sokak. Ne yapacaklarını bilemiyorlardı, o akşam o ofisteki bizim projeyle ilgilenen herkesin yüzünden düşen bin parça, benim sıkıntılar misliyle geri gelmiş, bunaldım, daraldım. BAP’takiler de sağolsunlar, bu desteğin ivedilikle çıkması için canla başla çalışmışlardı ama işte çıkıyor bir yerlerden bir sorun. Tecrübesizlik (en başta yemek kalemi yerine konaklama kalemini göstermiş olsa idik, hiç ama hiçbir sorun olmayacaktı / ama o zaman yemeği tercih ettik çünkü konaklamaya ön ödemede bulunmuştum — daha böyle kaç tane "şöyle yerine böyle yapmış olsaydım…"lar var önümde dizili).

Sonuç: Yarın strateji birimi ile görüşüp onlara durumu anlatacağım, bir umut, bir çözüm için danışacağım. Cumadan beri bir karabulut, bir gamlı baykuş… Her şeyin hayırlısı diyelim, dileyelim.


but he has one compensation

She embarked upon a conversation which, I gathered from her tone, was of a facetious and even flirtatious character. I did not pay much attention, and since it seemed to prolong itself I began to meditate upon the writer’s life. It is full of tribulation. First he must endure poverty and the world’s indifference; then, having achieved a measure of success, he must submit with a good grace to its hazards. He depends upon a fickle public. He is at the mercy of journalists who want to interview him, and the photographers who want to take his picture, of editors who harry him for copy and tax-gatherers who harry him for income tax, of persons of quality who ask him to lunch and secretaries of institutes who ask him to lecture, of women who want to marry him and women who want to divorce him, of youths who want his autograph, actors who want parts and strangers who want a loan, of gushing ladies who want advice on their matrimonial affairs and earnest young men who want advice on their compositions, of agents, publishers, managers, bores, admirers, critics, and his own conscience. But he has one compensation. Whenever he has anything on his mind, whether it be a harassing reflection, grief at the death of a friend, unrequited love, wounded pride, anger at the treachery of someone to whom he has shown kindness, in short any emotion or any perplexing thought, he has only to put it down in black and white, using it as a theme of a story or the decoration of an essay, to forget all about it. He is the only free man.

W. Somerset Maugham, detail from "Cakes and Ale"


Ha Robert Vaughn, ha Maugham, ne fark eder? 😛

hazır vakit bulmuşken…

Günaydın, az evvel (6:05) Maia için arayıp, hangi havaalanına götürüleceğini sordular (Atatürk Havaalanı). Ben de yatağa dönmedim bir daha. Yatakla bir haftadır küsüz zaten, sebep? Efendim, şimdi biliyorsunuzdur, bilmiyorsunuzdur, bu aralar kristallografi üzerine bir yaz okulu düzenliyoruz (bugün son resmi günü): CRYSTR2015 – Second Balkan School on Fundamental Crystallography and Workshop on Magnetic Symmetry. Resmi olarak geçtiğimiz pazartesi başlasa da, ondan önceki perşembe Sibel ile İstanbul’a geldik, cuma & cumartesi İTÜ’de son kontrolleri yapmakla geçti (okulu İTÜ’de düzenliyoruz, İTÜ Enerji Enstitüsü’nde). Bir dolu kaygım vardı, okul inşallah kazasız belasız bitene kadar da olacak tabii ki daha da kaygım ama çok şükür her şey rast gitti. Geçelim hikayesine: Evvelki sene (2013 Eylül – Ekim arası) bir kristallografi okulunda hocalık yapmak üzere Sofya’ya yola çıktım, bizden Cem, Sibel, Mustafa ve Emin vardı, bir de Hacettepe Üniversitesi’nden Damla diye bir arkadaş katılıyormuş, bu vesileyle onunla tanıştık. Bulgaristan’daki okulda Massimo ile Mois de vardı, zaten teklif onlardan gelmişti; Mois’in ta İspanya’dayken bahsettiği bir bayan vardı (Rositsa), onlar düzenliyorlardı okulu. Bir tane de ders anlatırken Gemma’nın çektiği müthiş bir videom vardır, gül gül katılırsınız, onu da koyayım bari buraya (becerebilirsem). İşin özeti, bizi krallar-kraliçeler gibi ağırladılar, ellerinden geleni ardlarına koymadılar sağolsunlar. Biz de daha dönüş yolunda, "benzer bir etkinlik düzenlesek ne güzel olur" diye düşündük, dönünce hazırlıklara başladık yavaştan. Yer olarak uzunca bir arayışın sonunda Tuğrul Hoca’nın Marmaris/Turunç’taki ITAP‘ını (Teorik ve Uygulamalı Fizik Enstitüsü) bulup, karar kıldık. Hesapta geçen eylül-ekim gibi yapacaktık ama "okulu madem deniz kenarında, dünya güzeli bir coğrafyada yapıyoruz, o halde biraz daha bekleyip seneye yaz ortasında yapalım, çocuklar da denizin tadını çıkarırlar" (bu cümledeki "çocuklar", ekseri doktora öğrencisi, biraz da master / post-doc arkadaşlar için kullanılmıştır bu arada) dedik, (2014) kasım ayında tekrar açmak üzere projeyi buza koyduk, o civarda da hakikaten çözülmeye bıraktık.

Organizasyon zor işmiş ama bizim gibi tembel adamlar sözkonusu olunca, iyice zor oluyor. Bu arada ITAP İTÜ’ye taşındı, iyi de oldu zira Marmaris’te olsa hem epey daha pahalıya çıkıyordu, hem de ulaşım çok zorluyordu. 30 öğrenci belirlemiştik, başvurular da o civarda oldu, 32 kişi yaptık nihayetinde. Mois geldi, Manu geldi, Rositsa ile Bobby geldi. Her şeyi son dakikaya getirdik doğal olarak (bunu marifetmiş gibi söylemiyorum bu arada). Tolgacığım, canım benim sağolsun, İTÜ yurtları ile konuştu, yemek işini Tuğrul Hoca ile hallettiler, yer sorunumuzu çözdüler (Enerji Enstitüsü). Tarihlerde sorun yaşadık biraz da: 13-19 Temmuz olarak belirlemiştik, geriye çekemedik zira Massimo ile Mois’in (yoksa Manu’nun muydu) başka bir yerde olmaları gerekiyordu, ileriye de alamadık çünkü destekçilerimizden Uluslararası Kristallografi Birliği (IUCr) ile Avrupa Kristallografi Derneği’nin (ECA) ağustosta kendi toplantıları (ECM) vardı ve o toplantının bir ay öncesi ile bir ay sonrasında arasında kalan zamanda düzenlenen toplantılara destek vermiyorlardı (müşteri kızıştırmamak adına). Böyle böyle diye diye, 7 günlük okulun ilk 4 gününü Ramazan ayıyla, son 3 gününü de bayram ile çakıştırma üstün başarısını(!) göstermiş olduk.

Bütçe aşağı yukarı kendini dengeliyor görünüyordu, sonra okulun başlamasına yakın (~ 1 ay), kayıtlar artık tamamlanınca, bir bakalım dedik, epey hallice bir açık vermişiz, onun haklı paniğini yaşadık (bağlantıyı bulmak için gidip baktım da, e zaten o girişte anlatmışım epey). Süheyla Hocam sağolsun, hemen devreye girdi, Hacettepe’ye bilimsel toplantı düzenleme desteği için başvurduk, tabii program, katılımcılar, hocalar hepsi hazır olunca, başvurma süreci daha da kolay oluyor. Oradakiler de sağolsunlar, hemen incelemeye aldılar bizim başvurumuzu, istediğimiz bütçe kalemini (okulun bütçesi maksimum destek miktarının yaklaşık 3 katı olduğundan, sadece yemek kısmını kalem olarak yazmıştık), canla başla çalıştılar (hem şaşırdım, hem de çok ama çok sevindim onların bu şevkine, tekrardan sağolsunlar), işleme koydular. 

İşte biz de İstanbul’a geldik, Tolga bir başka konferansa katılmak üzere Roma’daydı, ondan onun ofisin anahtarını aldım, bir haftalığına "fahri İTÜ’lü" oldum: Neşe Hoca’yla karşılıklı ofisimiz oldu, eski arkadaşlar, hocalar (Emanullah Hoca dekan olmuş arada, onunla da hoşbeş ettik sağolsun), Bengü (İTÜ yıllarından arkadaşım olan Bengü) ile de buluştuk fırsat buldukça, ne iyi oldu.

Bu organizasyon için tanıştığımız / karşılaştığımız / iletişime geçtiğimiz herkes bütün iyi niyeti ile yardıma koştu — enerji enstitüsü kapılarını açtı, ama nasıl bir açış, ne kadar iyi insanlar; yemek işi için Ankara’dayken zar zor, epey tartışmalı anlaştığımız Okyanus Kafe’ye gidince, onlar bizi, biz onları görüp sevdik, bir görüşme 10 bin telefon / yazışmaya bedelmiş, o ortaya çıktı. Her şey çok şükür çok rast gitti, inşallah böyle de devam eder.

Her gün Mois ile Manu’yu görmek çok güzeldi, Bengü de izin alabildi, Stefka ile Helga’yı (ve kendini) alıp İstanbul’u gezdirdi. Herkes çok yoruldu, yoruluyor ama keyifler yerinde. Bu akşam veda yemeğimiz var, yarın da hemen herkes memleketine dönüyor. Bir haftadır günlük ortalama 4 saat uykuyla motoru çalıştırıyorum, ama heves var, her şey çok iyi olacak inşallah – ha ha, şimdi uyandırma alarmım çaldı (7:12), artık kalkayım bari. 8)

Haydi hoşçakalın, güzel bir gün olur inşallah! İyi bayramlar!

 
Şimdi resmi gönderince aklıma geldi: öğrencim Nadire bir türlü Bengü ile bunca yıldır bir türlü tanışamadıklarından dem vururdu, bu okul vesilesiyle bir anda hemen tüm sülale (Bengü, Ece, annem, ağabeyim, eşi, yeğenim) ile görüştü 8)

Bu da ben (Futurama / Slurm / McKenzie):

Şu 2013’teki okuldaki videoyu da sonra halletmeye çalışırım…Neyse, çok da uğraşmayayım, facebook’dan ref verilebiliyormuş. Videonun anahtar kelimeleri "Eller, eller, eller" (Yıldırım Gürses vurgusuyla) + Barış Manço Nick the Chopper.